Rozkład pomieszczeń w Domu Rekolekcyjnym

Najważniejszym miejscem naszego domu jest kaplica z Najświętszym Sakramentem. Może ona pomieścić około 50 osób (chociaż często jest więcej).

Przy kaplicy znajduje się duży hol, pełniący funkcję szatni, zakrystii i ciągu komunikacyjnego. To miejsce świetnie nadaje się do aktywnego rodzaju spotkania całej, dużej grupy. Jest na nim również wydzielona część rekreacyjna ze stolikami i kanapami.

Na pierwszym piętrze znajduje się sala konferencyjna. Może się w niej zmieścić około 100 osób.

Goście mają do swojej dyspozycji 15 pokoi, w tym 11 z łazienkami i 4 mniejsze, ze zlewami i łazienką na korytarzu. Większość pokoi jest 4 i 3 osobowa. Pokoje na parterze, ze względu na liczne grupy młodzieżowe, mają jeszcze zachowane łóżka piętrowe. W sumie, z górnymi łóżkami piętrowymi jest tutaj 67 miejsc do spania.

Dom posiada dobrze wyposażone zaplecze kuchenne oraz jadalnię na około 70 osób. Dodatkowo jest z niej wyjście na obszerny, zadaszony taras, na którym są ustawione krzesełka i stoliki.  W ciepłe dni, to bardzo klimatyczne miejsce, daje możliwość wypicia kawy na powietrzu, wśród pięknej zieleni.

Teren

Na zewnątrz znajdują się dwa duże parkingi. W sumie może się tu zmieścić około 40 samochodów. Z przodu domu jest ogród i las sosnowy z alejkami i ławeczkami. Z tyłu jest duży, około hektarowy teren zielony. Jest on jak na razie tylko częściowo zagospodarowany. Znajdują się na nim boisko do piłki nożnej, boisko do siatkówki. Jest także miejsce na rozpalenie ogniska, z siedziskami i niewielką altaną ze stołem.

Teren Domu Rekolekcyjnego jest otoczony lasem. Na wschodniej stronie położona jest wieś Hermanówka. Do jej pierwszych zabudowań jest zaledwie kilkaset metrów, jednak ze względu na las i górkę, są one od strony domu prawie niewidoczne. Najbliższym budynkiem jest remiza strażacka. Znajduje się przy niej siłownia „pod chmurką” oraz mały plac zabaw.

Historia

Dom ten był kiedyś zwyczajną wiejską szkołą, tzw. „tysiąclatką”, wybudowaną z wielkim zaangażowaniem mieszkańców wsi w latach 60-tych. Szkoła ta powstała na skraju osady, od strony Juchnowca, na ogrodzonym, 2,5 hektarowym terenie.

Gdy w 1982 r. w Juchnowcu Górnym założono dużą, zbiorczą szkołę gminną, Szkoła Podstawowa w Hermanówce została zamknięta. Budynek szkolny, ze względu na znajdujące się w tutejszych lasach unikatowe okazy roślin, jakiś czas był wykorzystywany przez Instytut Biologii Filii Uniwersytetu Warszawskiego oraz jako ośrodek wypoczynkowy dla dzieci ze Śląska. Pozostałością tych czasów są wybudowane w głębi terenu pomieszczenia służące za polową kuchnię i stołówkę. Przez kilka kolejnych lat budynek szkolny stał zupełnie pusty i niewykorzystany. Teren i zabudowania ulegały stopniowemu niszczeniu i tylko dzięki opiece mieszkańców wsi, a szczególnie śp. P. Henryka Kajewskiego, nie został całkowicie rozkradziony i obrócony w ruinę.

W kwietniu 1990 r. mieszkańcy wsi zgłosili się do byłego wikariusza parafii Juchnowieckiej, ks. dr. Zbigniewa Snarskiego z propozycją, aby zechciał podjąć się zagospodarowania i przysposobienia szkoły do jakiejś formy pracy z młodzieżą. Ksiądz podjął to wyzwanie i wraz ze współpracująca z nim Diecezjalną Diakonią Ewangelizacji Ruchu Światło – Życie wydzierżawił starą szkołę od Urzędu Gminy w Juchnowcu. Wtedy to, między innymi dla potrzeb formalno – prawnych, zostało założone Stowarzyszenie Chrześcijańskie „Kairos”.

Od samego początku miał być tutaj Dom Rekolekcyjny. W dostosowanie podniszczonego budynku do stanu używalności zaangażowała się cała ówczesna wspólnota, gromadząca się w każdy wtorek w kościele pw. NMP Matki Kościoła przy ul. Pogodnej. Jedno z pomieszczeń  – pracownię chemiczną – przerobiono na kaplicę, z trzech pozostałych powstały pokoje dla uczestników przyszłych rekolekcji. Początkowo zamiast łóżek były w nich położone bezpośrednio na podłodze materace (łóżka piętrowe pojawiły się w kolejnym roku – zostały wykonane według projektu skopiowanego ze schroniska w Rostoce w Tatrach). W pozostałych pomieszczeniach przygotowano łazienki oraz skromną kuchnię. Jako jadalnia był wykorzystywany obszerny hol szkolny. Powoli zaczęto organizować tu różnego rodzaju rekolekcje dla młodzieży i dorosłych.

Bardzo szybko uzyskano pozwolenie na obecność Najświętszego Sakramentu w kaplicy. Aby to było możliwe, musiały być również osoby, które w tym domu chciałby mieszkać i otaczać go swoją troską. W sumie mieszkało tu w różnym czasie kilkanaście osób. Stanowiły one wspólnotę życia przejawiającą się we wspólnej modlitwie, wspólnych posiłkach oraz pracy na rzecz domu. Obecnie mieszkają tu dwie osoby konsekrowane. Jedna z nich, p. Iwona Krzykała, mieszka i opiekuje się tym miejscem od momentu przejęcia go przez Wspólnotę.

16 grudnia 1997 r. podpisano akt notarialny o kupnie budynku. Wcześniej w celu zdobycia funduszy na zakup domu, członkowie Wspólnoty przeprowadzili szereg kwest i zbiórek do puszki w prawie wszystkich kościołach diecezji białostockiej.

Dom powoli się rozwijał. W kolejnych latach były przeprowadzane mniejsze i większe remonty i inwestycje: założono centralne ogrzewanie, wymieniono okna, podniesiono poziom budynku o poddasze i zmieniono pokrycie dachowe (dokonało się to również dzięki pomocy mieszkańców wsi, którzy ofiarowali na krokwie sosny ze swoich lasów). Dom został orynnowany i docieplony z zewnątrz. Kilkakrotnie już został przeprowadzony gruntowny remont wewnątrz budynku i nieustannie realizowany jest projekt modernizacji i rozbudowy ośrodka. Została zrobiona nowoczesna kuchnia, jadalnia, przedsionek przy wejściu głównym z podjazdem dla niepełnosprawnych oraz łazienki w pokojach. Od niedawna także cieszymy się nowym ogrodem oraz ładnie oświetlonym parkingiem. Podjęliśmy również prace nad zagospodarowaniem nieużywanego dotąd zalesionego terenu i przekształcenia go w ładny park z alejkami, altanami i ławeczkami. W planach na przyszłość jest dobudowanie dużej kaplicy, remont budynku „starej stołówki”. Wszystko to jest realizowane dzięki wielu darowiznom oraz wysiłkom podejmowanym przez członków Wspólnoty. Ale tak naprawdę doświadczmy mocno tego, że „jeżeli domu Pan nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą”. Ten dom i to miejsce należy do Pana i On jest tutaj Gospodarzem.

28 marca 2004 r., w V niedzielę Wielkiego Postu, metropolita białostocki, JE ks. abp Wojciech Zięba dokonał poświęcenia znajdującej się w domu kaplicy. Otrzymała ona wezwanie: Jezusa Miłosiernego.

Dom Rekolekcyjny znany jest jako „Hermanówka” nie tylko w naszej diecezji. W swojej historii gościły tu grupy z różnych stron świata i Polski. Można wymienić dzieci ze szkółki niedzielnej z parafii św. Katarzyny z Petersburga, międzynarodowe grupy z Ruchu „Młodzież z Misją”, kanadyjską organizację Catholic Christian Outreach, międzynarodową grupę z francuskiej Szkoły Ewangelizacji „Jeunesse-Lumiere” razem z o. Danielem Ange. Wiele razy korzystały tutaj z noclegu grupy udające się na ewangelizację na Białoruś oraz chrześcijańscy muzycy występujący w organizowanych na nieistniejącej już  białostockiej Hali Włókniarz spotkaniach i koncertach ewangelizacyjnych, tj. Mietek Szcześniak, Skaldowie, Armia. W latach 1994 – 2000 kilka razy w ciągu roku na ORAE oraz miesięcznych Szkołach Ewangelizacji gromadzili się tu członkowie grup ewangelizacyjnych z Ruchu Światło – Życie z całej Polski. Miejsce to jest doskonale znane studentom naszego Archidiecezjalnego Studium Teologii, którzy formowali się tu do pracy katechetycznej w szkołach. Swoje rekolekcje i dni skupienia odbywali tu klerycy z AWSD w Białymstoku. Dobrą bazą wypadową okazywało się dla harcerzy i skautów, którzy organizowali tu biwaki, ogniska i zloty harcerzy Nieprzetartego Szlaku. Odbywają się tu także zielone szkoły oraz spotkania integracyjne. Młodzież przez te wszystkie lata gromadzi się tutaj na letnich i zimowych formach rekolekcyjnych. Są to przede wszystkim piętnastodniowe rekolekcje oazowe, a w przeszłości były Chrześcijańskie Warsztaty Artystyczne czy też przyciągające po kilkaset osób Charyzmatyczne Dni Młodzieży. Organizowaliśmy również rekolekcje i spotkania dla dzieci: festyny z okazji Dnia Dziecka, Oazy Dzieci Bożych, a obecnie nadal prowadzimy Wakacje z Bogiem i ich zimowy odpowiednik: „Hermanowisko”.

Dom jest zajęty przez cały rok – w niemal każdy weekend odbywają się tu różnego rodzaju rekolekcje dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Najczęściej są to rekolekcje poszczególnych parafialnych wspólnot oazowych oraz innych wspólnot, ruchów i stowarzyszeń działających w naszej archidiecezji (BSNE, Neokatechumenat, grupy AA). Cyklicznie organizowane sesje rekolekcyjne (tj. rekolekcje o spowiedzi, rekolekcje ze Słowem Bożym, rekolekcje z modlitwą o uzdrowienie) i cieszące się bardzo dobrą opinią kursy przedmałżeńskie. Od wielu już lat prowadzimy metodą oazową formacyjne rekolekcje dla dorosłych.

Dom w Hermanówce jest również bardzo ważnym miejscem dla Wspólnoty Kairos – jest to jej modlitewne i integracyjne zaplecze. Odbywają się tu nasze comiesięczne spotkania, rekolekcje wielkopostne oraz mniej formalne spotkania przy siatkówce i grillu. Ważna jest również wspólna praca przy utrzymaniu terenu, porządkowaniu domu oraz posłudze przy organizowanych przez wspólnotę rekolekcjach.